„Strażnicy” (Watchmen)

Alan Moore, Dave Gibbons

Wydawnictwo: Klub  Świata Komiksu/ Kanon Komiksu/ Egmont

Niech nikogo nie zmylą kostiumy głównych bohaterów (najprawdopodbniej) najlepszego projektu komiksowego wymyślonego przez Alana Moore_a. Poczesne miejsce  w komiksowym panteonie zajmują „Strażnicy” („Watchmen”) napisane przez wspomnianego Moore_a i narysowane przez Davida Gibbonsa. Wydanie tego komiksu z lat 1986-1987 dokonane przez DC Comics czyli przed amerykańską edycją „V jak vendentta” było kamieniem milowym współczesnego komiksu. Obecne „Strażnicy” zostali wydani jako powieść graficzna w pojedynczym opasłym tomie. Przeszłość odgrywa w tym komiksie ważną rolę, choć dzięki jednemu z superbohaterów transformuje w historię alternatywną.

Opis:

Komiks opowiada historię byłych amerykańskich superbohaterów na emeryturze (pozornie banalnych z powodu noszonych elastycznych trykotów przez Człowieka-Ćmę, Komedianta, Dolarówkę, Nocnego Puchacza, etc). Gdy dawni herosi zaczynają ginąć, ostatni z nich ponownie jednoczą się w obliczu pozornie enigmatycznego zagrożenia. „Strażnicy” są kunsztownie dokonaną dekonstrukcją mitu superbohatera. Pomysły Moore_a zostały zdominowane przez strukturalizm Rolanda Barthsa z „Mitologiach”. Tam mit przeciwstawiony koncepcji „anty-mitu” wpłynął na rozwinięcie figury „anty-bohatera” w komiksie Alana Moora – będącym rozliczeniem z erą komiksowych superbohaterów. Czasu, panującego w USA od lat 30. do 60. XX wieku, odnoszącego się do tych trzech złotych dekad w amerykańskich dziejach. Jednak później, jakby niespostrzeżenie jeden z superherosów „Gwardzistów”, dr Manhattan staje się liderem amerykańskiego zwycięstwa w Wietnamie – zaś prezydent Nixon wcale nie rezygnuje z prezydentury. 

Strukturalnie „Strażnicy” odbiegali od ówczesnych normy w komiksie odnoście układu kadrów i kolorystyki. Zamiast różnorodnego kadrowania, Gibbons dzielił strony na prostą klasyczną siatkę dziewięciu równych kadrów. Tymczasem każdy z rozdziałów kończyły uzupełniające fragmenty autorskiej prozy Moore_a, składające się z fikcyjnych rozdziałów książek, komiksów, listów, raportów i artykułów pisanych różnymi stylami. Techniczna konstrukcja „Strażników” pozostaje do dziś pionierska - również przez wprowadzenie ogromnej liczby postaci i wątków, oraz wspomnianej oryginalnej narracji. W polskim wydaniu komiksu, przygotowanym techniczne i merytoryczne bez zarzutu, cieszy zamieszczenie na końcu przypisów tłumacza, pozwalających uprzytomnić czytelnikowi faktycznych wydarzeń zasygnalizowanych w wielowątkowej fabule komiksu. Unikatowy album Moore_a-Gibbonsa to dzieło ważne i uniwersalne na komiksowym firmamencie, co podkreśliły nagrody Eisnera oraz Hugo. „Strażnicy” zostali przypomniani w kolekcji „Kanon Komiksu”. 

Dyskontując sukces tego komiksu DC Comics rozpoczął publikować od 2012 r. nową serię komiksową „Strażnicy–Początek”, będąca prequelem oryginalnych scenariusza Moore_a i odnosząca się do rzeczywistości zarysowanej przez niego. Kolejne cztery tomy omawiają przygody Gwardzistów: Jedwabnej zjawy, Komedianta, Rorschacha, Nocnego Puchacza, dr Manhattana i Ozymandiasza. Szczególnie II tom prequelowej serii wyróżnia się wysokim poziomem. Rysunki w manierze realistycznej, co znakomicie oddaje „nienormalność” portretowanych bohaterów. Gładki przystojniak Komediant skontrastowany z ciężką, brudna kreską przedstawiającą wyrzutka Rorschacha, „sprzątającego rynsztoki”. Wielbiciele „Strażników” dowiedzą wiele istotnych informacji o bohaterach wymyślonych i ledwie zarysowanych przez Moore_a. Ale o tym opowiemy w kolejnych recenzjach wydawnego obecnie cyklu.

Hubert Kuberski

dodano: 2014-12-09